Neorealisme in de Italiaanse cinema

“We willen met onze camera de straat opgaan, naar de velden, de havens, de fabrieken van ons land; we weten zeker dat we ooit onze mooiste films zullen maken terwijl we de langzame, vermoeide stap volgen van de arbeider op weg naar huis.”

Dat was het motto waarmee een aantal geestverwanten de naoorlogse Italiaanse cinema op zijn kop zette. Regisseurs als Roberto Rossellini, Vittorio De Sica en Luchino Visconti maakten korte metten met het escapistische amusement dat op dat moment het Italiaanse witte doek beheerste, om het dagelijks leven zo waarachtig en ongefilterd mogelijk op zijn staart te trappen. Het neorealisme zou het grootste geschenk worden dat Italië aan de wereldcinema gaf, en maakt tot op de dag van vandaag school met zijn voorkeur voor menselijke verhalen, non-professionele acteurs, onopgesmukt camerawerk en bestaande locaties.

In De grenzen van de realiteit gaat Kevin Toma dieper in op de oorsprong, ontwikkeling en beperkingen van het Italiaanse neorealisme. Hij doet dit aan de hand van een aantal bijzondere, prikkelende en ontroerende fragmenten uit klassieke en minder bekende neorealistische films, zoals De Sica’s Fietsendieven (1948) en Visconti’s Ossessione (1943), die bovendien in hun (kunst)historische context worden geplaatst. Met zijn commentaar en analyses hoopt Toma voelbaar te maken wat de neorealisten wisten en geloofden: dat de grootste poëzie juist in het alledaagse schuilt.

BIO Kevin Toma (1974) studeerde Filmwetenschappen in Nijmegen. Hij is filmdocent en filmcriticus voor onder andere de Volkskrant. Daarnaast is hij dj en maakt hij eigentijdse, veelgevraagde muziek voor zwijgende films.